Artykuł historyczny – Narodowe Siły Zbrojne

Narodowe Siły Zbrojne
6 października 1939 roku Wojsko Polskie zaprzestało działań zbrojnych w walce z niemieckim i sowieckim najeźdźcą. Oznaczało to ostateczną porażkę II Rzeczypospolitej w Kampanii wrześniowej. Koniecznym dla żołnierzy było zmienić mundur wojskowy na ubranie cywilne i w ten sposób podjąć walkę z okupantem. Już 27 września, gdy uzgodniono warunki kapitulacji Warszawy na jej terenie powołana została Służba Zwycięstwu Polski. Na jej czele stanął generał Michał Tokarzewski-Karasiewicz. SZP w przyszłości przekształci się w Związek Walki Zbrojnej przemianowany w 1942 roku na Armie Krajową – największą organizacje podziemną.

Bohater wolności dwóch narodów

Jednakże mało znana jest historia Narodowych Sił Zbrojnych – jednej z najliczniejszych organizacji konspiracyjnych skupiającej przedwojennych działaczy obozu narodowego. Po klęsce września 1939 roku kierownictwo Obozu Narodowo-Radykalnego utworzyło konspiracyjną organizację – Grupę „Szańca” (od wydawanego najważniejszego pisma pt. „Szaniec”). Na początku października kilku przedwojennych działaczy ONR, przede wszystkim Władysław Marcinkowski, Otmar Wawrzkowicz, Tadeusz Salski podjęło próbę utworzenia Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurzy (OWZJ). Nazwa Związek Jaszczurczy nawiązywała do utworzonej w XIV wieku organizacji, której celem było zjednoczenie mieszkańców Pomorza walczących przeciw Zakonowi Krzyżackiemu. Na szczególną uwagę zasługuje II Oddział Wywiadowczy działający przy Związku Jaszczurzym. Jego największymi sukcesami było m. in: zlokalizowanie na Pomorzu Zachodnim tajnego ośrodka zajmującego się pracą nad pociskami rakietowymi, odkrycie daty ataku Afrika Korps na Alexandrię oraz planowanej agresji Niemiec na Grecję.
Kierownictwo ZJ otwarcie krytykowało uzurpowanie sobie przez którąkolwiek organizacje konspiracyjną (głownie ZWZ-AK) prawa wyłączności do reprezentowania Polaków przed Rządem Polskim na Uchodźctwie. Prowadziło to do konfliktów i późniejszych rozłamów. Działacze Grupy „Szańca” uważali, że ZJ i ZWZ są organizacjami równorzędnymi i możliwa jest jedynie współpraca na równych prawach, a nie, jak tego żądało dowództwo ZWZ-AK, podporządkowanie się ZJ tej organizacji. Brak możliwości porozumienia, poskutkowało poszukiwaniem nowych możliwości porozumienia z innymi ugrupowaniami konspiracyjnymi. Takowa nadarzyła się w lipcu 1942 roku podczas rozłamu w Stronnictwie Narodowym i Narodowej Organizacji Woskowej na tle scalenia NOW z AK. Porozumienie z rozłamowcami, a OW Związek Jaszczurzy dało początek Narodowym Siłom Zbrojnym. Za formalną datę powstania NSZ uznaje się 20 września 1942 roku, a od tego momentu aż do czerwca 1943 roku funkcje komendanta głównego sprawował płk Ignacy Oziewicz ps. „Czesław”. Narodowe Siły Zbrojne w odróżnieniu od AK i lewicowych partyzantek uważało, że wróg jest jeden – nie niezależnie czy jest to Niemiec czy Bolszewik. Stało się to szczególnie widoczne w momencie wkroczenia Armii Czerwonej na tereny Rzeczpospolitej, kiedy to AK przymykało oko na zbrodnie dokonywane przez Gwardie Ludową, Armie Ludową czy komunistów. NSZ rozbijało również bandy partyzantki sowieckiej, które to rabowały, gwałciły i mordowały ludność cywilną. Na uwagę zasługują także spektakularne akcje takie jak wyzwolenie obozu koncentracyjnego dla kobiet w Holiszowie, w którym znajdowały się Polki, Francuzki, Czeszki oraz Żydówki czy uderzenie na niemiecki magazyn z bronią w Kielcach w wyniku, którego zdobyto ogrom sprzętu wojskowego.
Jednym z głównych zadań Narodowych Sił Zbrojnych było utrzymanie tkanki żywej narodu, ponieważ bez niej, bez elit – odbudowa państwa Polskiego w warunkach powojennych będzie niemożliwa. Stąd wynikała krytyka koncepcji Powstania Warszawskiego – które zakończyło się niewyobrażalną rzezią najlepszego pokolenia Polaków, którzy potrafili oddać życie i śmierć dla narodu polskiego. Mimo tego, kiedy powstanie wybuchło wszyscy obecni w stolicy NSZ-towcy chwycili za broń stając w pierwszym szeregu do walki. Tworzyli między innymi sławne zgrupowanie „Chrobry II”, w którym walczył rotmistrz Witold Pilecki. Warto zwrócić uwagę także na koncepcje geopolityczne i społeczne zwierzchników NSZ (tj. m. in. oparcie granicy zachodniej na linii Odry i Nysy Łużyckiej) mimo ciężkich warunków okupacyjnych przez cały okres wojny wydawano konspiracyjne broszury.
II wojna światowa zakończyła się 9 maja 1945 roku, nie dla Polaków, nie dla Polski która nadal znajdowała się pod okupacją. Partyzanci konspiracji nacjonalistycznej nie mogli spokojnie wrócić do domów, do własnych rodzin. Dawni mordercy z GL-AL, stali się włodarzami kraju, wykorzystywali wszystkie możliwe metody by wyeliminować osoby mogące przeciwstawić się ich rządom – szczególnym wrogiem byli polscy patrioci, narodowcy z NSZ-u. W wyniku rozbicia większości oddziałów przez komunistyczne służby bezpieczeństwa oraz aresztowania kierownictwa głównego, w 1947 roku rozformowano Narodowe Siły Zbrojne – liczące w szczytowym momencie ok. 75 000 ludzi.
Propaganda Polskiej Partii Robotniczej w kraju miała przedstawić zupełnie inną przeszłość i teraźniejszość Polski. W wykładni sługusów moskiewskich, polscy patrioci, narodowcy którzy bronili suwerenności państwa w 1920, 1939, 1944/45 roku byli faszystami, sojusznikami Hitlera, antysemitami i mordercami ludzi o innych poglądach. O ile po przemianach ustrojowych w Polsce w 1989 roku postawiono kres kłamstw nt. Armii Krajowej, tak do dziś pewne środowiska powielają komunistyczną propagandę o Narodowych Siłach Zbrojnych. Naszym obowiązkiem młodego pokolenia – jest stać na straży prawdy i puki tchu w naszych piersiach, będziemy o tym mówić.